Ad. Tomasz Kubicki;
Skoro bazujesz na roczniku statystycznym z 1939 roku, to miałeś na myśli dane za rok 1938.
Wrzucam resztę Twej wypowiedzi n/t cen i zarobków w II RP;
"No dobrze, a jak z budżetówką i warstwą inteligencji? Pracownicy umysłowi stanowią w skali kraju mały procent stosunkowo, jest ich ponad 600 tysięcy. Tym wiedzie się całkiem dobrze, ale wynagrodzenie ściśle związane jest z wiekiem pracującej osoby. Młodzi mają pod górę, jak zawsze i wszędzie, tak więc w przedziale 19-24 lata to jest jakieś 130 złotych na miesiąc, 25-29 już prawie 200 złotych, 30-39 niemal 300 złotych, ale dochodzą dodatki funkcyjne, lokalne, żyje się dobrze i stabilnie. Przy takich zarobkach faktycznie utrzymanie czteroosobowej rodziny nie stanowi problemu, a jeśli pracują dwie osoby będzie można pomyśleć o samochodzie. Bo największa grupa ludzi z tej kategorii zarabia właśnie jakieś 200 – 260 złotych miesięcznie. Czyli na żywność czteroosobowa rodzina wydaje jakieś 33 % zarobków. Przepaść pomiędzy klasą pracującą, a warstwą urzędników państwowych, administracji, jest ogromna. Mieszkają w lepszych lokalach i droższych dzielnicach, bo stać ich aby płacić czasem i po 65 złotych komornego za miesiąc. A właśnie, jak to jest z tym rynkiem motoryzacyjnym w kraju? Powiem wprost, rozwija się i jest mały. W kraju jest zarejestrowanych jedynie 21 tysięcy aut, ale w Warszawie można śmiało korzystać z tramwajów, bo jest 120 kilometrów torów i ponad 750 wozów. Można i skorzystać z autobusu, a samochody to rarytas i dobry biznes dla taksówkarzy, którzy w 1939 roku będą posiadać 13% aut w kraju. Słowem, w Polce na 10 000 osób tylko 10 osób ma własne auto, w USA ma je co piąty obywatel, w Anglii co 20. Dla przykładu, w kraju zarejestrowanych jest 162 tysiące aparatów telefonicznych, z których wykonuje się rocznie około pięćset milionów rozmów, pod tym względem także odstajemy. I tak za popularnego Fiata 508 trzeba zapłacić jakieś 5 400 złotych, a litr paliwa to koszt 80 groszy. Ciężko pracujący robotnik miesięcznie zarobi na 125 litrów benzyny, takie realia. W innym przeliczeniu starczy mu na 14 kilogramów masła, które w końcu na szczęście stanieje.
No dobrze, jakie płyną z tego wnioski. Gdyby przeciętny obywatel tego kraju – II RP wiedział z jaką nostalgią niektórzy niemal 90 lat później będą wspominać te czasy, parsknąłby śmiechem, a potem się szczerze rozpłakał. Mały Rocznik Statystyczny jest źródłem obowiązkowym dla każdego badacza tego okresu i stosunkowo łatwo go dostać, co pokazuje jaskrawo jak mało osób sięga po te dane. Wynika z niego jasno, że poza zamożną grupą inteligencji, pracowników administracji państwowej wyższego szczebla, ludzi z wojska, w kraju innym żyło się średnio, ciężko a nawet bardzo źle i w fatalnych warunkach. Nie muszę chyba wspominać, że samozatrudnienie oznaczało wieczne kłopoty na każdym odcinku: z podatkami, z godzinami pracy, z opłatami za działalność. Karta żywieniowa, tygodniowe menu przeciętnej rodziny, była bardziej niż skromna. A przecież mówimy głównie o centralnej części kraju, na wschodzie bieda była porażająca i powszechna. Kryzys lat 1929- 1935 uderzył w szerokie masy społeczeństwa, doprowadzając wielu nawet do kroków samobójczych (około 4 tysiące osób rocznie). Jednak, co ciekawe, pomimo tak ciężkich powojennych warunków, pozostawania daleko w tyle za zachodnim światem, Polacy w ognisku domowym dbali o siebie i szczerze się kochali. Przyrost naturalny w tym okresie to 12 %. Jednak, aby móc się utrzymać w Warszawie w rodzinie robotniczej musiały raczej pracować dwie osoby i starczało to na skromne życie. Klasa średnia wyższa, zwłaszcza w dużych ośrodkach, miała do dyspozycji szeroki wachlarz atrakcji, oddawała się życiu kulturalnemu, bawiła się i stroiła. W normalnej, taniej restauracji można było się posilić za złotówkę, ale nie mówimy tu o droższych lokalach.
Jednak większość Polaków toczyła nierówną walkę o utrzymanie się, o zaspokojenie najbardziej podstawowych potrzeb, i w tym rozumieniu, w swojej masie, byli biednymi i zmęczonymi nerwowo ludźmi. A władza, cóż powiedzieć, jak to u nas w zwyczaju, gryzła się między sobą niemiłosiernie."
Gdyby tak porównać z czasem obecnym, to według siły nabywczej wychodzą ciekawe Konotacje.
72 lata temu przeciętny dochód pracującego obywatela Polski określałbym na 100 zł. miesięcznie, z uwzględnieniem szarej i czarnej strefy.
Obecnie oceniam adekwatne dochody na 2000 złotych.
Czyli 20 razy więcej.
Teraz pasuje pokombinować nad siłą nabywczą.
W 1938 roku kilogram masła kosztował 7 złotych.
Obecnie, ale to zależy jakie masło, można zapłacić za kilogram nawet 25 złotych
Teraz przeliczmy;
- Za przeciętny dochód można było kupić w 1938 roku 14 kg masła.
- Za przeciętny dochód można obecnie kupić 80 kg masła.
Obecna zdolność nabywcza tego produktu jest 5,7 razy większa, niż 78 lat temu.
Teraz kartofelki/ziemniaczki;
W 1938 roku było to 20 groszy za kilogram.
Obecnie to 1 kilogram za złotówkę.
Wniosek - Obecnie można kupić za przeciętny dochód 4 razy więcej ziemniaków, niż wtedy.
Jeszcze koszty wynajmu mieszkania;
W 1938 roku - 35 złotych miesięcznie. Ale jakie i gdzie? Pieron wie.
Obecnie trzeba liczyć przeciętnie 600 złotych za wynajem mieszkania. Kosztów mediów nie liczymy.
Wychodzi dla:
- 1938r. - 29% przeciętnego dochodu.
- 2016 r. - 33% przeciętnego dochodu
W ostatnim przypadku - Szału nie ma. Marny postęp. Właściwie to żaden.
Jakbyś dopisał swoje wnioski w tym wątku, to by fajnie było.
Kwestia jest ciekawa.
![[Obrazek: Polska_Flaga.gif]](http://historyk.eu/images/Polska_Flaga.gif)
