Niemcy mogły popierać Ziuka jako byłego agenta, z teczką... Jak wiadomo są okresy w życiu agenta gdy teczkę można wykorzystać i takie gdy tego nie należy robić. Przynajmniej nie robią tego normalne służby, nie wypowiadam się o naszych... Wykorzystanie ich w momencie gdy się zbuntował byłoby bez zasadne (podpisał ale potem sie zbuntował - hmmmm skąd my to znamy ), ale gdy został Naczelnikiem Państwa... W każdym razie ludzie którzy z racji pracy w służbach wiedzieli o tym w II R.P. nie żyli za długo. A hasło: Na Wschodzie ile damy radę a na Zachodzie co nam dadzą o czymś może świadczyć...
O ile Republika Weimarska cały czas zwalczała niepodleglą Polskę i kwestionowały granice o tyle Hitler był traktowany przez Sanację z nadzieją - nie był Pruskiem, nie był "nacjonalistą", był socjalistą - tak jak Ziuk i jego kammaraden w młodości. Nadzieje zostały spełnione. Podpisano traktat, założono knebel mediom, zamiast blokady gospodarczej nastąpił rozkwit w wymianie handlowej - udział Niemiec w eksporcie Polski wzrósł z niecałych 2% na ponad 25% - w 6 lat!! otwarto granice dla legalnych robotników sezonowych - na 1939 potrzeby Rzeszy określono na 90 tys. głów. Otwarto linie kredytowe i sprzedano (lub pozwolono ukraść) licencje na osprzęt do produkcji zbrojeniowej i sprzętu (np. ciężarówka Blitz miała być produkowana w Polsce a one do Moskwy przecież dotrwały) - 25% COP to pieniądze III Rzeszy a specjaliści od montażu maszyn i uzrądzeń z III Rzeszy wyjechali w sierpniu 1939 ... No i jeszcze te wspólne akcje w polityce zagranicznej synchroniczny AA i kwestia Litwy ( tu Litwini (i II-ka) dali plamę jeden strzał i zostali by przyłączeni do Macierzy), uzgodnione Czechy i Słowacja.... Na obecnie pisane w III R.P. książki tzw. historyczne z polityki tego okresu raczej nie zwracałbym uwagi - one pisane są dla "Racji Stanu Rzeczpospolitej", "Dania Odporu" itd. nie dla opisu faktów... W PRL się takie zdarzały...

Piotral;
To co piszesz jest bardzo ciekawe. Poruszasz tutaj kwestie o których ja np. nigdy nie wiedziałem.
Niemieckie kredyty, pozwalania na podkradanie technologii, kwestia Opla Blitza, niemieccy specjaliści, którzy wyjechali dopiero w sierpniu 1939r.
Ciekawa sprawa.
Jeśli miałbyś szerszą wiedzę na ten temat, to... wart jest on odrębnego wątku.
Zatem - Co robimy?

Będę miał czas od przyszłego tygodnia by podyskutować - teraz jako 50 letni smok-ekonomista z zobowiązaniami piszę ważny materiał na jutro. Nie mam czasu - odpowiadam na te posty które napisałem po łebkach, po łebkach.... Cieszę się, ze jest forum na którym nie kończy dyskusji od zbanowania.

"Nie kończy" się.
Sorry - Będziesz miał wśród interlokutorów upierdliwego polonistę z domieszką języka "żywego".
Ja też mam dość po 13 godz. pracy.
Zatem część tego wątku ulegnie wyłączeniu, aby porozmawiać później o kwestiach nią związanych.

Jak nowy wątek zatytułować? Podaj propozycję.

Może prowokacyjnie "Polska polityka równego dystansu"

Jak wiadomo szanownym, polityka zagraniczna II RP, co najmniej od maja 1926r. była nacechowana zachowaniem równowagi w stosunkach międzynarodowych. Francuskie wpływy uległy osłabieniu. Z Republiką Weimarską toczona była wojna celno-gospodarcza. W latach 1932 - 1934 podpisano jednak porozumienia bilateralne z największymi sąsiadami naszego państwa. Ziuk określał te porozumienia jako spokój na najbliższych kilka lat. Zachód, czyli Francję i W. Brytanię, określał jako "parszywieńki".
Tzw. "polityka równowagi" polegała właśnie na zachowaniu tego równego dystansu wobec potęg europejskich i prób kreowania w pełni niezależnej, własnej polityki zagranicznej, oraz ograniczeniem wpływu organizacji międzynarodowych na polskie sprawy wewnętrzne.
Symptomatycznym przykładem jest tutaj przypadek następujący.
Jednak polska musiała z kimś handlować, sprzedawać i kupować towary. Musiała korzystać z obcej myśli technicznej.
Podejrzewam, że zaangażowanie niemieckiej myśli naukowo-technicznej nie było mniejsze od francuskiej, czy też brytyjskiej. Sowieci w tej materii niewiele mogli nam dać, zresztą sami "zasysali" cudze dokonania techniczno-naukowe.
Jak to dokładnie wyglądało w II RP? Nie wiem zbyt dokładnie. Dlatego powstał ten temat.
Jego umocowanie uzasadniam tym, że jedynie w tym dziale można rozmawiać przekrojowo o tytułowym zagadnieniu, czyli całym okresie II RP.

(15.06.2012 10:59)poldas napisał(a):  Jak wiadomo szanownym, polityka zagraniczna II RP, co najmniej od maja 1926r. była nacechowana zachowaniem równowagi w stosunkach międzynarodowych. Francuskie wpływy uległy osłabieniu. Z Republiką Weimarską toczona była wojna celno-gospodarcza. W latach 1932 - 1934 podpisano jednak porozumienia bilateralne z największymi sąsiadami naszego państwa. Ziuk określał te porozumienia jako spokój na najbliższych kilka lat. Zachód, czyli Francję i W. Brytanię, określał jako "parszywieńki".
Tzw. "polityka równowagi" polegała właśnie na zachowaniu tego równego dystansu wobec potęg europejskich i prób kreowania w pełni niezależnej, własnej polityki zagranicznej, oraz ograniczeniem wpływu organizacji międzynarodowych na polskie sprawy wewnętrzne.
Symptomatycznym przykładem jest tutaj przypadek następujący.
Jednak polska musiała z kimś handlować, sprzedawać i kupować towary. Musiała korzystać z obcej myśli technicznej.
Podejrzewam, że zaangażowanie niemieckiej myśli naukowo-technicznej nie było mniejsze od francuskiej, czy też brytyjskiej. Sowieci w tej materii niewiele mogli nam dać, zresztą sami "zasysali" cudze dokonania techniczno-naukowe.
Jak to dokładnie wyglądało w II RP? Nie wiem zbyt dokładnie. Dlatego powstał ten temat.
Jego umocowanie uzasadniam tym, że jedynie w tym dziale można rozmawiać przekrojowo o tytułowym zagadnieniu, czyli całym okresie II RP.

,,Politykę równowagi" między Moskwą a Berlinem uważam za największą głupotę Marszałka-a potem ministra Becka. Sanacja powinna opowiedzieć się po stronie ZSRR (wiem jak to brzmi, ale wtedy mielibyśmy szanse, by wygrać z Niemcami), a ponadto podtrzymywać dobre stosunki i sojusze z krajami zachodnimi- żeby mieć choć cień zabezpieczenia przed sowiecką ingerencją w nasze sprawy wewnętrzne. Sojusz z Rumunią powinien przybrać ostrze antyniemieckie, a Rumunom powinniśmy zaoferować rozwiązanie ,,raz na zawsze" ich problemów z Węgrami (które opowiadały się po stronie Niemiec), co skłoniłoby ich do wsparcia naszej sprawy. Stosunki z Czechosłowacją powinniśmy sobie ułożyć w bardziej cywilizowany sposób, zaprosić ich do pertraktacji nt. sprawiedliwszego podziału Śląska Cieszyńskiego. Innej drogi na przetrwanie II RP nie widzę.

slimak02 napisał(a):Sanacja powinna opowiedzieć się po stronie ZSRR (wiem jak to brzmi, ale wtedy mielibyśmy szanse, by wygrać z Niemcami),

Z perspektywy czasu - Niegłupi pomysł. Ale dla ówczesnych nierealny.
Polska wchodząc w sojusz z Sowietami, była by tylko elementem w rozgrywce międzynarodowej.

slimak02 napisał(a):a ponadto podtrzymywać dobre stosunki i sojusze z krajami zachodnimi- żeby mieć choć cień zabezpieczenia przed sowiecką ingerencją

Świetnie - Jestem pod wrażeniem.
To jak sobie wyobrażasz ten sojusz?
Nic nie dasz Sowietom "ugrać"?
Toż by oni się obrazili.

slimak02 napisał(a):Sojusz z Rumunią powinien przybrać ostrze antyniemieckie, a Rumunom powinniśmy zaoferować rozwiązanie ,,raz na zawsze" ich problemów z Węgrami (które opowiadały się po stronie Niemiec),

To już jest paranoja;
Widzę zwolennika sojuszu z Sowietami, przy równoczesnym zniszczeniu dobrych stosunków z Rumunami i Madziarami.

Ostatnia wzmianka na temat Stosunków polsko-czechosłowackich, pobudza do refleksji;
Co by to dało?
Polska + Czechosłowacja = więcej niż Niemcy?

Witam.
Tak jednym zdaniem.
Z Piłsudskiego był taki niemiecki agent jak wcześniej austriacki lub japoński, natomiast sama współpraca miała jeden cel - jak najwięcej zaszkodzić Carskiej Rosji.
Czymś wręcz normalnym jest, że umowy handlowe podpisuje się aby móc coś sprzedać lub kopić, więc nie ma chyba nic w tym dziwnego. Czy tylko Polska handlowała z Niemcami po dojściu Hitlera do władzy ?

(15.06.2012 23:22)slimak02 napisał(a):  ,,Politykę równowagi" między Moskwą a Berlinem uważam za największą głupotę Marszałka-a potem ministra Becka. Sanacja (...) Innej drogi na przetrwanie II RP nie widzę.

Jeżeli odzyskuje się wolność po 120 – latach niebytności i skleja się Państwo z 3 regionów o różnym rozwoju gospodarczym – z przewagą zacofanego rolnictwa, a mając 2 silnych sąsiadów, to każdy o zdrowych zmysłach stara się o dobrosąsiedzkie stosunki, aby móc spokojnie odbudować kraj. Sowietom było bliżej do Niemców niż do Polski, więc nie było co liczyć na jakieś super stosunki pomiędzy oboma krajami (Polska – CCCP), a do tego jeszcze żyć w przyjaźni z Francją i Wielka Brytanią. Pozostała część to także utopia. Polsce było bliżej do Węgier (to ten kraj w czasie wojny z sowietami dał Polsce sporo amunicji) niż do Rumunii, która znowu miała zatargi terytorialne z Madziarami. Stosunki Polsko – Czechosłowackie były napięte ponieważ to sąsiad wykorzystał sytuację, kiedy Polacy bili się z sowietami. Jeśli znowu chodzi o Litwę to niestety w tym czasie uważano Wilno – podobnie jak i Lwów, za polskie miasto, więc sytuacja była trudna.
Gdybanie „coby było gdyby” nic nowego nie wnosi, ponieważ w tamtych realiach „polski bękart” był czymś czego nie tolerowały zarówno Niemcy jaki i sowieci, a okres międzywojnia był za krótki aby rozwiązać wszelkie animozje z pozostałymi krajami Europy Środkowej.
Pozdrawiam - Kozak

(16.06.2012 11:04)Kozak napisał(a):  Witam.
Tak jednym zdaniem.
Z Piłsudskiego był taki niemiecki agent jak wcześniej austriacki lub japoński, natomiast sama współpraca miała jeden cel - jak najwięcej zaszkodzić Carskiej Rosji.
Czymś wręcz normalnym jest, że umowy handlowe podpisuje się aby móc coś sprzedać lub kopić, więc nie ma chyba nic w tym dziwnego. Czy tylko Polska handlowała z Niemcami po dojściu Hitlera do władzy ?

(15.06.2012 23:22)slimak02 napisał(a):  ,,Politykę równowagi" między Moskwą a Berlinem uważam za największą głupotę Marszałka-a potem ministra Becka. Sanacja (...) Innej drogi na przetrwanie II RP nie widzę.

Jeżeli odzyskuje się wolność po 120 – latach niebytności i skleja się Państwo z 3 regionów o różnym rozwoju gospodarczym – z przewagą zacofanego rolnictwa, a mając 2 silnych sąsiadów, to każdy o zdrowych zmysłach stara się o dobrosąsiedzkie stosunki, aby móc spokojnie odbudować kraj. Sowietom było bliżej do Niemców niż do Polski, więc nie było co liczyć na jakieś super stosunki pomiędzy oboma krajami (Polska – CCCP), a do tego jeszcze żyć w przyjaźni z Francją i Wielka Brytanią. Pozostała część to także utopia. Polsce było bliżej do Węgier (to ten kraj w czasie wojny z sowietami dał Polsce sporo amunicji) niż do Rumunii, która znowu miała zatargi terytorialne z Madziarami. Stosunki Polsko – Czechosłowackie były napięte ponieważ to sąsiad wykorzystał sytuację, kiedy Polacy bili się z sowietami. Jeśli znowu chodzi o Litwę to niestety w tym czasie uważano Wilno – podobnie jak i Lwów, za polskie miasto, więc sytuacja była trudna.
Gdybanie „coby było gdyby” nic nowego nie wnosi, ponieważ w tamtych realiach „polski bękart” był czymś czego nie tolerowały zarówno Niemcy jaki i sowieci, a okres międzywojnia był za krótki aby rozwiązać wszelkie animozje z pozostałymi krajami Europy Środkowej.
Pozdrawiam - Kozak

Nie chodziło tu mi o nawiązanie jakichś super stosunków- tylko o taktyczny sojusz przeciw Niemcom, jeszcze jak ludowym komisarzem spraw zagranicznych CCCP był Litwinow, korzystając z jego pseudopokojowej propagandy. Z Czechosłowacją można było jakoś załagodzić spór- przecież i tak odzyskaliśmy Zaolzie tylko na niespełna rok.